Z filmami/ serialami o zakładach karnych bywa różnie. Często charakterystyka postaci jest disneyowska, infantylna, zdejmująca z osadzonych odpowiedzialność. Na kontraście z kolei robi się z nich innych gatunek, odbiera ludzkie cechy, kreuje jako cymbałów, bez prób zrozumienia, że aby wytrwać w środowiskach, z których pochodzą, trzeba być cwanym i zaradnym. Obraz więźnia jest skomplikowany, zwykle przerasta twórców. Ludzie uzależnieni od stresu, od emocji, często alkoholu czy ćpania, dla których konflikt to codzienność od dziecka, są specyficzni, inaczej by nie przetrwali. Twórcy serialu nie psychologizowali za dużo, bardzo słusznie. Poznajemy więźniów z flashbackami, poczuciem winy i pozbawionego empatii Johnno z wyraźnymi cechami osobowości antyspołecznej. Widzimy, jak trudno unieść swój czyn, jeśli zrezygnuje się z wymówek, obwiniania innych, stosowania mechanizmów obronnych, jak ciężko pomieścić emocje. Listy skazanych do rodzin ich ofiar są często próbą usprawiedliwiania się, szukania wsparcia, nie uwzględniają cierpienia bliskich. Marku Cobden, proszę nie zapomnieć o paczkach dla Kavanagha ;)